به فرض این که هر شب 5 خواب ببینیم (که خیلی بیشتر از این ها می بینیم) ببینید چه داستان هایی را از دست می دهیم! یعنی سالی 1825خواب را از دست می دهیم که این خواب ها هر کدام می توانند گوشه ای از دغدغه ها، علائق، و چیزهایی که در ذهن داریم را نشان دهد. خیلی ها مثل خودم تا حالا بارها سعی کرده اند خوابهایشان را به طور مرتب بنویسند، ولی افسوس که به محض بیداری هیچ چیزی به خاطر نمی آوریم. در واقع حدود 20 درصد از ما اصلا هیچ کدام از رؤیاهایمان را به یاد نمی آوریم! و بسیاری از ما هم شاید نهایتا بتوانیم 5 تا از رؤیاهایی که تا کنون دیده ایم را تعریف کنیم. تصور کنید که اگر اتفاقات زمان بیداری را اینگونه فراموش میکردیم چه فاجعه ای اتفاق می افتاد!

بنابراین مسلما دور از ذهن نیست که بخواهیم از کلمه یادزدودگی (بیماری فراموشی) رؤیا Dream Amnesia صحبت کنیم. از نظر هابسون تبیین این فراموشی کار آسانی نیست، چرا که نواحی مرتبط با حافظه در مغز مثل هیپوتالاموس اتفاقا در هنگام رؤیابینی بسیار فعال هستند. بر اساس نظر هابسون، این فراموشی مربوط به کمبود عصب رسانه های آمینرژیک (یکی از مواد شیمیایی درون مغز) در خواب REM است. از طرف دیگر، می دانیم که افزایش کورتیزول (هورمون استرس) مانع یادآوری خاطرات می شود، و با توجه افزایش کورتیزول در هنگام رؤیا، منطقی است که تصور کنیم یکی از دلایل فراموشی خوابها افزایش هورمون کورتیزول است. البته باید تصریح کنم که با وجود این که خیلی از فعالیت های ذهنی یا شناختی در رؤیاها اتفاق می افتد، با وجود این به نظر نمی رسد که حافظه در حین خواب دیدن زیاد قوی باشد. در رؤیاها معمولا وقایع به صورت نیمه کاره رها می شوند و داستان دیگری شروع می شود، بی توجه به این که داستان قبلی چرا تمام نشد. بسیاری از افراد خواب افرادی را می بینند که پیش از این درگذشته اند، اما در رؤیا این موضوع را فراموش میکنند و تعجبی نمیکنند. به طور کلی باید قبول کرد که در رؤیاها اتفاقات عجیب زیادی می افتد که در بسیاری از اوقات باعث تعجب ما نمی شود. 

برگردیم به بحث یادآوری رؤیاها. مطالعات زیادی نشان داده اند یادآوری رؤیاها با برخی از ویژگی های شخصیتی در ارتباط است. «داشتن مرزهای روانشناختی باریک»، حالت استغراق absorption، گشودگی نسبت به تجربه، خلاقیت، حافظه تصویری، و رفتارهای مرتبط با خواب، مثل بیدار شدن های شبانه با یادآوری رؤیا در ارتباط هستند. با وجود این، این همبستگی ها نسبتاً کوچک هستند. اما عاملی که نسبتا یادآوری رؤیا را به خوبی تبیین می کند، علاقه مندی به خواب ها است.  در بین گروه های مختلف بیماران روانی تفاوت معناداری بین یادآوری رؤیاها پیدا نشد، به استثنای این که افراد افسرده کم تر و افراد مضطرب بیشتر از دیگران رؤیاهایشان را به خاطر آوردند. علاوه بر این، شواهدی وجود دارد، که یادآوری رؤیاها با میزان حافظه در ارتباط است. یک فرضیه دیگر می گوید، یادآوری رؤیاها بستگی به ماهیت خود رؤیاها دارد. یعنی کسانی که خواب های واضح، و هیجان انگیر می بینند، بیشتر احتمال دارد که آن ها را به خاطر بیاورند. در این جا می توانیم یک سؤال مهم را مطرح کنیم، آیا تفاوت افراد در یادآوری رؤیا به این مربوط است که گروهی رؤیاهایشان را به یاد می آورند و گروهی به یاد نمی آورند، یا این که گروهی رؤیاهای بیشتری از دیگران می بینند. شواهد فرضیه اول را بیشتر تأیید می کنند.