این مطالعه طولی فرضیه پیوستگی را آزمود که فرض می­کند وضعیت­های بیداری و نگرانی­ها در رؤیاها نمود پیدا می­کند. رابطه بین محتوای رؤیا و اثر بیداری منفی در یک دوره ثابت و هم در طول دوره 6 تا 10 ساله بررسی شد. بیست و هشت شرکت کننده آزمون بهزیستی روانشناختیرا پر کرده و گزارش رؤیاهای دو دوره از زندگیشان را ثبت نمودند. تحلیل­های همبستگی نشان داد که هر چه میزان خود ـ گزارش دهی بهزیستی روانشناختی پایین­تر باشد، رؤیاها بیش­تر شامل تعاملات پرخاشگرانه به جای دوستانه، هیجانات منفی به جای هیجانات مثبت، شکست و بدبیاری به جای موفقیت­ها و خوش­شانسی­ها بود. به همین ترتیب بهزیستی روانشناختی با محتوای رؤیا در طول زمان در ارتباط بود. این یافته­ها با فرضیه پیوستگی هماهنگ است.

کلمات کلیدی: رؤیا دیدن؛ محتوای رؤیا؛ فرضیه پیوستگی؛ بهزیستی روانشناختی

فرضیه پیوستگی فرض می­کند که محتوای رؤیاهای هر روز، بازتابی از شرایط و نگرانی­های بیداری رؤیابین است. به عبارت دیگر، عناصر درون رؤیاهای مردم ممکن است مرتبط با متغیرهای روانشناختی و بیداری متناظر با آن­ها باشد (دامهوف، 1996، 2003). این اصل پیوستگی گاهی درست برخلاف نظر یونگ است مبنی بر این که رؤیاها با حاضر کردن جنبه­های مغفول زندگی بیداری یا نگرش­های فرد به عنوان عملکرد جبرانی عمل می­کند (یونگ، 1974)، اما اکثریت یافته­های آزمایشی از فرضیه پیوستگی حمایت می­کند (بنگرید به دامهوف، 1996؛ 2003؛ شریدل، 2003).

مطالعات نشان می­دهد که وقوع رؤیاهای تکراری، کابوس­ها و رؤیاهای روزمره ناخوشایند با بهزیستی روانشناختی فرد در ارتباط است (برای مثال، بلاگروف، فارمر و ویلیامز، 2004؛ براون و داندری، 1986؛ زادرا و داندری، 2000)، بدین صورت که گزارش رؤیاهای افرادی که از یک اختلال روانشناختی رنج می­برند (مثل افسردگی) می­تواند با گزارش­های آزمودنی­های بهنجار گروه کنترل متفاوت باشد (کرامر، 2000؛ شریدل و انگلهارت، 2000)، و این که برخی از ابعاد شخصیتی مانند برون­گرایی (برنشتاین و رابرتز، 2001؛ سامسون و دیکانیک، 1986)، نوروزگرایی (شریدل، لندگراف، و زیلر، 2003) و مرزهای روانشناختی (هارتمن، الکین و گرج، 1991؛ شریدل، شافر، هافمن و جاکوب، 1999) به طور معناداری با محتوای رؤیا در ارتباط است. یافته­های مبنی بر شباهت­های بین ویژگی­های تحولی رؤیا و فرایندهای شناختی بیداری (برای مثال، کاوالرو و فولکز، 1993؛ فولکز، 1985، 1999؛ هارتمن، 1998؛ کلینگر، 1990؛ سینگر، 1993) و همچنین پیوستگی در رؤیاهای زندگی بیداری اخیر یا عوامل تنیدگی­زا (برای مرور، بنگرید به دی­کانیک، 2000؛ کولاک، 1991؛ شریدل، 2003) نیز با این دیدگاه هماهنگ است که محتوای رؤیا و تفکر بیداری به هم پیوسته است. . . .

مطالعات بسیاری متغیرهای محتوای رؤیا را در بین گروه­های سنی بررسی کرده­اند. روی هم رفته، این مطالعات نشان می­دهد که زمانی که رؤیاها با سیستم کدگذاری هال و ون دی کسل (هال و ون دی­کسل، 1966) تحلیل بشوند، محتوای رؤیاها در طول بزرگسالی نسبتا ثابت می­ماند ( برای مثال، کوت، لورتی ـ لوژیر، روی و دی­کانیک، 1996؛ دامهوف، 1996؛ هال، دامهوف، بلیک و ویسنر، 1982؛ لورتی ـ لوژیر و همکاران، 2000). این داده­ها وقوع تفاوت­های مهم کمی را در کل محتوای رؤیاهای افراد در طول زمان نشان می­دهد.

مطالعات هیچ­گاه فرضیه پیوستگی را با محاسبه همبستگی بهزیستی روانشناختی شرکت­کنندگان با ویژگی­های رؤیای متناظر در یک طرح طولی بررسی نکرده­اند. جنبه­ای روانشناختی که از مجموعه­ای از اندازه­های وابسته به هم شخصیتی تشکیل شده است و ممکن است به طور ثابت با محتوای رؤیا همبسته باشد. این بُعد واحد بهزیستی روانشناختی توسط براون و داندری (1986) بهزیستی روانشناختی (PWB) خوانده شد. افرادی که دریافتند بزرگسالانی که رؤیاهای مکرر داشتند، نمرات پایین­تری در بهزیستی کسب کرده و محتوای رؤیای منفی­تری از افراد دیگر داشتند. . . با استفاده از همین مقیاس بهزیستی روانشناختی، زادرا و داندری (2000) نشان دادند که مردمی که رؤیاهای بد را تجربه می­کنند در خود ـ گزارش­دهی­های بهزیستی نمره پایین­تری داشتند، البته نه به اندازه­ای که در مورد افرادی که کابوس داشتند. در نهایت، بلاگروف، فارمر، و ویلیامز (2004) دریافتند که میزان رؤیاهای ناخوشایند به طور معناداری با سطوح پایین بهزیستی در ارتباط است. . .