آسیب مغزی می تواند محتوای رؤیا را تغییر دهد. نحوه تغییر رؤیا، بستگی به مکانی دارد که مغز آسیب دیده است. برخی از آسیب ها، رؤیابینی را از بین می برند یا محدود می کنند، و برخی دیگر باعث تشدید تجربه رؤیا یا رؤیابینی در حالت بیداری می شود. این موضوع یک نتیجه علمی مهم در پی دارد و آن این است که رؤیا دیدن یک «قابلیت» است. مهم ترین مطالعاتی که در مورد تأثیر آسیب مغزی روی محتوای رؤیا صورت گرفته است، توسط مارک سولمز بوده است که در یک کتاب به سال 1996 و یک مقاله در سال 2011 خلاصه ای از نتایج مطالعات گسترده اش را چاپ کرده است. در این جا خلاصه ای از نتایجی که سولمز به آن ها دست یافت را ارائه می کنم: 

مطالعه سولمز هفت یافته ویژه درباره رؤیا و ساختار عصب - شناختی آن به بار آورد : نخست 200 نفر از بیماران دارای آسیب های مغزی هیچ تغییری را در رؤیایشان تجربه نکردند. این یافته بسیار مهم است زیرا نشان می دهد چه مناطقی برای رؤیا مهم نیستند و ثابت میکند مناطق ویژه ای در مغز مسئول ایجاد رؤیا هستند. دوم، سولمز دریافت که آسیب به مناطق پس سری  گیجگاهی در قشر ارتباطی بینایی باعث اشکالاتی در تصویرسازی ذهنی بصری در رؤیاها میشود. این موضوع جالب توجه است، زیرا این مناطق در بیداری هم در نقش مشابهی دارند. سوم ، بیماران دارای آسیب در ناحیه اتصال آهیانه ای، گیجگاهی، پس - سری، به طور کامل رؤیا نمیدیدند. این موضوع این فرضیه را مطرح میکند که رؤیا شبکه عصبی ویژه ای در این نواحی دارد. چهارم ، بیماران دارای آسیب های دوجانبه در ماده سفید زیرین شاخهای بطنهای جانبی پیشین واقع در ناحیه بطنی میانی نیز فقدان رؤیا را گزارش دادند. این نتایج بار دیگر همسویی بین شناخت در بیداری و رؤیا را نشان میدهد ، زیرا بیش تر افراد دارای این آسیبها، فاقد خلاقیت، کنجکاوی، و قوه تخیل در بیداری بودند. پنجم، بیماران سولمز که آسیب هایی در قشر پیش پیشانی مرکزی، قشر کمربندی پیشین و پیش مغز پایه داشتند، افزایش فراوانی و وضوح رؤیاها و ورود رؤیا به بیداری را گزارش کردند. ششم، سولمز دریافت که آسیب به لوب گیجگاهی منجر به افزایش کابوسهای تکراری می شود. هفتم، بسیاری از بیماران دارای آسیب در ساقه مغز باقی ماندن تجربه رؤیا را گزارش دادند، که می توان از این موضوع نتیجه گرفت که مرحله REM که توسط ساقه مغز ایجاد می شود برای رؤیا ضروری نیست. 

در شکل زیر مناطق دخیل در رؤیا را می بینید. آسیب به ناحیه 1 موجب اختلال در تصویرسازی بصری در رؤیا می شود. در ناحیه 2 و 3 آسیب مغزی باعث عدم رؤیابینی می شود. آسیب به ناحیه 4 باعث رؤیاهای شدید یا رؤیابینی در بیدار می شود. آسیب به ناحیه 5 نرخ کابوس را افزایش می دهد و در نهایت آسیب به ناحیه 6 باعث فقدان خواب REM و فقدان احتمالی فعال سازی کافی برای رؤیا دیدن می شود.