یکی از سؤالاتی که برای تازه والدین پیش می آید این است که نوزادشان را کجا بخوابانند. البته در خانه های تک خوابه که گویا چاره ای نیست، بچه را که نمی توان در هال خواباند، در نتیجه، نوزاد را در کنار خودشان می خوابند. آن هایی که کمی وضعشان بهتر است، این سؤال را بیش تر می پرسند. برخی می پرسند دقیقا از چه زمان نوزاد یا کودکمان را دیگر کنار خودمان نخوابانیم؟ البته خوابیدن در تخت پدر و مادر یا در یک اتاق دیگر مزیت ها و خطراتی دارد. نمی توانم یک حکم قطعی بدهم که دقیقا چه کاری درست است، اما در این متن سعی می کنم نکاتی را مطرح کنم که موضوع روشن شود و به تصمیم گیری والدین کمک کند.

خوابیدن در یک تخت (Bedsharing) یا (Cosleeping) در فرهنگ های مختلف بسیار متفاوت است. فعالیت های مربوط به پرورش کودکان در جوامع غربی بر شکل گیری استقلال و فردگرایی تأکید دارد، در حالی که جوامع شرقی بر شکل گیری روابط میان فردی، جمع گرایی، نزدیکی خانوادگی، و نظم اجتماعی تأکید دارد که این عوامل بر چگونگی خواباندن نوزادان نیز تأثیر می گذارد. به طور مثال خوابیدن در تخت والدین در خردسالی در بسیاری از کشورهای آسیایی (از جمله ایران) امری پذیرفته شده و معمول است. در چین معمولا نوزادان و کودکان خردسال، تمام شب را در کنار والدینشان می خوابند، و هر چه بزرگتر می شوند، کم تر می توانند این کار را بکنند و پس از بلوغ خوابیدن در تخت والدین، غیرمعمول است. مثلا کودکان 55 درصد از کودکان 7 ساله چینی در تخت والدینشان می خوابند، که البته این آمار در پایان دبستان به کم تر از 18 درصد می رسد. در مطالعه دیگری در کره جنوبی روشن شد که 75 درصد کودکان 3 تا 6 ساله در کنار والدین شان می خوابند. مادران برای این کارشان دو دلیل را ذکر کردند: «مراقبت از کودک در هنگام خواب»، و «برای این که تنهایی بخوابد، هنوز خیلی کوچک است». با این حال در کشورهای غربی هم تختی شدن با والدین نوعی تابوی اجتماعی محسوب می شود و در بسیاری از این کشورها از بدو تولد، نوزاد جدا از والدین می خوابد. در آمریکا هم به جز در اسپانیایی تبارها و آفریقایی تبارها وضع به همین منوال است، مثلا در یک مطالعه زمینه یابی در آمریکا مشخص شد که تنها 9.2 درصد از نوزادان در کنار والدینشان می خوابند. متخصصین سلامت کودک در آمریکا همواره بر خطرات خوابیدن با والدین تأکید دارند. این خطرات شامل این موارد است: ایجاد اغتشاش در رشد خودمختاری و استقلال، افزایش وابستگی به والدین، برانگیختگی جنسی نامناسب، خطر ایجاد مشکلات خواب، و تداخل با صمیمیت و روابط جنسی والدین. هر چند متخصصین کم تر به احتمال خفگی نوزاد به علت غلت خوردن یکی از والدین روی او، یا افتادن نوزاد از روی تخت اشاره می کنند، امّا این مشکلات واقعا ممکن است ایجاد شود. 

شواهد نیز این دیدگاه را تأیید می کنند که هم تختی شدن با والدین باعث مشکلات خواب در نوزادان و کودکان می شود و با با خواب آلودگی کودک در طول روز ارتباط دارد. همچنین این کار کیفیت خواب و مدت خواب نوزاد را کم می کند. بنا بر تمام موضوعاتی که گفته شد، به طور کلی توصیه می شود که نوزادان در صورت امکان در اتاق دیگری بخوابند. تحقیقات نشان می دهد، هم تختی شدن نوزادان با کودکان باعث می شود، نوزادان برای خوابشان نیاز به حضور والدین داشته باشند و بدون حضور آن ها نتوانند بخوابند. بسیاری از والدین نگران هستند که اگر نوزادشان را در یک اتاق دیگر بگذارند، ممکن است به نیازهای نوزادشان بی توجهی شود. اما مطالعات، عکس این موضوع را نشان می دهد! هنگامی که نوزادان در اتاقی جداگانه می خوابند، والدین به نیازهای نوزادشان بیش تر حساس می شوند. صدای گریه نوزاد از یک اتاق دیگر والدین را راحت تر بیدار می کند، تا صدای گریه نوزادی که در کنار والدین خوابیده است. البته اگر به هر دلیلی واقعا نگران هستید که صدای گریه نوزاد را نشنوید، ابزارهایی برای تقویت صدای اتاق نوزاد برای اطمینان به والدین کمک کند. مطالعات دکتر باکس (Bax) نشان می دهد 68 درصد از کودکانی که مشکل خواب دارند، در زمانی از زندگی خود با والدینشان خوابیده اند، و این آمار برای کودکانی که در اتاق جداگانه ای خوابیده اند، 22 درصد است. مطالعه دیگری از لازوف (Lazoff) نشان داد که کودکانی که در تخت والدینشان خوابیده اند به احتمال بیشتری در مکان های نامناسب خوابشان می برد. در بین سفیدپوستان این مطالعه، هم تختی شدن با والدین، با سطح پایین سواد و آموزش شغلی والدین، استرس خانواده و نگرش دوسوگرای والدین نسبت به نوزاد همبستگی داشت. نکته پایانی این است که هر چند همه زن و شوهرها توصیه می شود در یک تخت بخوابند (!)، امّا همسرانی که به هر دلیلی جدا از هم می خوابند، به طور متوسّط کیفیت خواب بالاتری دارند. امّا در این مورد مزیت ها بر معایب غلبه می کند.